Ve bir gün bir fotoğraf karesinde bulur insan tüm geçmişini…

Günlerden birgün ve çok güzel bir gün… Allah’ıma bin şükür hatırladığım tüm çocukluk anılarım güzel birer gün… Benim kocaman kalabalık ailem, hep bir arada olma telaşımız, aynı günde tek bir öğün için en az 3 kez kurulup yeniden kaldırılan sofralar, maksat uyumamak olsun diye alt alta üst üste bir yer yatağına sığmaya çalışıp uyumaya çalışmalarımız, 80m2 yazlık eve 30 kişi sığma telaşımız… Hiç özel bir kıyafetim olduğunu hatırlamıyorum, benim için en güzel kıyafetler Nesrin ve Ceren’in gardrobundan küçüldükleri için bana gelecek olanlardı, tabi benden sonra heyecanla bekleyen Esoş ve Serap…

Çocukluğum güzel bir rüya gibi geçti ve bende çok güzel anılar bıraktı… Herkesin ailesini bizimki gibi kalabalık sandım uzun bir süre, çok sonra lise yıllarımda anladım aslında 27 kuzen sayısının biraz fazla bir sayı olduğunu:) yazık annem bayram öncesinde 3 tepsi dolama tatlısı yapardı ‘ bu aileye’ derdi, sonra 2 tepsi de gelene gidene dağıtılmak üzere hazırlık yapardı, o zaman böyle hazır baklavalık yufka hamuru olmazdı, tek tek elde açılırdı, kat kat böreklik hamurlar:) hüsniye teyzemin revanisi meşhurdu, güler yengemin kol böreği, bir de muhakkak kadınlar bir araya gelip yaprak sarardı. Mesela mantı açma günleri olurdu, tüm kadınlar bir araya gelir mantı açardı, herkes kendi ailesine yetecek kadarını alıp evinin yolunu tutardı.

Çeyizlik birşey alındı mı tüm kızlara aynı boy bir dizi alınırdı, canım anneannem sayıyla lif örerdi, hak geçmesin diye 🙂

Yahu bu blogda sözüm ona Zeyno’nun gelişim blogu, arada bir kaptırıveriyorum kendimi, yıllardır tutmaya hasret olduğum kokulu günlüklerime hasret yazıyorum içimden geçenleri, ama suç benim değim, bir fotoğraf karesini facebook’a yükleyen ve beni saatlerdir en güzel anılarıma gömen Nesrin’in 🙂

Söylememe gerek yok herhalde, fotoğraflardaki en tombik ve en oynak olan benim :))