En son yazimin 2020 olduguna inanamiyorum…
Oysaki bana en iyi gelen sey de yazmakti bir zamanlar… Cocuklar bebekken hicbirseye zamanim yok zannederdim… Evde tam zamanli bir bakicim vardi ama yine de sanki her sey benim ustumdeymis gibi hissederdim… Simdi biri 12, biri 9 yasinda ve bambaska konularimiz var…
Anlatsam roman olur derdim eskiden ama simdi anlatsam kendim okumam diyorum bazen… Nerede, ne zaman isiltisini kaybetti acaba hersey…
Bugun berbat otesi bir gundu…
Zeynep`in skolyozu oldugunu ogrendik… Cocuk one dogru egilince resmen sag kamburu sol kamburundan daha yukarida duruyor. Bunu ne daha onceki cocuk doktoru, ne jimnastik ogretmeni, ne de ben fark etmistim. Doktor hem de bu yeni degil bu en az 3-4 yillik dedi, uzuntumden kahroldum… Simdi bizi uzman doktora yonlendirmesini bekliyorum… Bir ortopedist gorecek ve tedaviye karar verecegiz… Youtubeda konuya dair ne varsa izledim, ama hala kafamda binlerce soru… sanirim oncelikle skolyozun egiklik derecesinin ne oldugunu ogrenmemiz gerekiyormus. Tum tedavi ona gore sekillenecekmis.
Zaten kotu baslayan, cok iyi gitmeyen Zeynep`in skolyoz haberiyle zirve yapan gun, Can`in durduk yerde oynarken gozlugunu kirmasiyla zirve yapti… Aksamin bir saati kostur kostur gozlukcu arayip, acik buldugum tek magazada, dunyanin en uyumsuz gozluk sapiyla gozlugunu yaptirdim, sapin tekini degistirebildiler, cunku digeri yokmus ellerinde… Resmen biri mavi, biri kahve sapli bir gozluk var suan elimizde… Sinirlerim oyle bir bozuldu ki, magazadan cikip kendi kendime gulmeye basladim… Sonra yasadigim roller coaster gunun ardindan arabaya binip oturup agladim.
Herseye yetismeye calisirken, hic birseye yetisemeyen, ve sinifta kalmis bir anne gibi hissediyorum kendimi…
Resmen bazen basa sarasim geliyor filmin bazi yerlerini, ama ne mumkun…
Bundan sonra yine, yeniden daha sik yazacagim… Bana en iyi gelen sey yazmak aslinda…
