Winnie the pooh’un bir sahnesinde söylediği gibi… O kadar şanslıydım ki, elveda demenin bu kadar zor olduğu dostlarım vardı…
Evimizden binlerce km uzağa ilk defa 2 sene önce çıktığımızda aklımızda binlerce soru işareti vardı… Hong Kong’daki 5. günümüzde apart evimizde annemle kahvemizi içerken, Ağustos günü sürekli yağan yağmur, gri ve nemli hava yüzünden içi şişen annem, ya konuşmuycam konuşmuycam diyorum dayanamıyorum, kızım sizin ne derdiniz vardı, siz neden buraya geldiniz demişti 🙂 Neyseki Hong Kong ilk günlerde bizde çizdiği buhranı sildi attı, bir gün bile neden geldiğimizi sorgulamadan 2 seneyi doldurduk, 3. yılın içinde ilerliyoruz bile…
Ama zor yanları yok mu, var tabi… En çok ama en çok neyi özlüyorum derseniz bir sıralama yapamam herhalde… Yakın ailemi bir kenara bırakırsam (onların özlemi hiçbirşeyle boy ölçemez), boğaz havasından, sıcak simide, Adana kebaptan, dürüm çiğköfteye, Anjelique’in boğaza nazır kokteylerine kadar herşeyi özlüyorum…
Ama bir de çok ama çok özlediğim EY Girlzzz’üm var…
Bu kadar yoğun ve stresli işi eğlenceli kılan bebeklerim…
Bir Starbucks kahvesi ile günü tazeleyenlerim…
Her öğle yemeğinde sanki birbirimizi 1 yıl önce görmüşüz gibi haberler biriktirdiklerim…
Şimdi şu fotoğrafa bir bakıyorum da… Machka yeni sezonu açmış bu öğlen arası gidelimden, e-bebek’e ışık hızında transfer oluşumuz ve birer taze çıtırken, en doğal halimizin şu fotoğraf olmasına ne demeli acaba 🙂
Aramıza binlerce km girmiş olsa bile, 1km bile girmesine izin vermediğiniz için, sizi çok ama çok seviyorum…
