29 Ağustos 2016 sabahı, içimizde tarifi imkansız binbir duyguyla çıkmıştık yola… İlk gün tanışma günüydü, aileleri de kabul etmişlerdi.
İkinci gün artık gelmeyin dediler…
Tabi benim acemi anne yüreğim dayanamadı, yine de gittim…
Ben aşağıda beklerim, olur da bana ihtiyacı olursa haber verin, ingilizce bilmiyor çünkü dedim.
2 saat sonra okul müdürü geldi, ihtiyacı olsa bile size haber vermeyiz, kendisi halledecek, güvenin dedi…
Arkama baka baka çıktım geldim eve…
Eylüldü, Ekimdi derken, bir okul yılını tamamladık bile…
En arka sıralarda başladığı yarışı, tüm arkadaşlarıyla aynı sırada gururla bitirdi bugün Zeynom…
Canım kızım, geçtiğimiz yıl hayatımızın en zor yılıydı belki de… yepyeni bir ülkeye, hiç bilmediğimiz bir kültüre alışmaya çalışırken, hepimiz bir savaş verdik kendi içimizde…
pek çok şeyi pekiştirdik, ama en çok da aile olmayı…
birbirimize sarılıp, 4 yapraklı goncanın yapraklarını tamamlamayı…
binlerce km öteden bize ulaşan dualarla, şans hep yanımızdaydı….
hep bizimle olsun, hiç bizi bırakmasın, hiç sizi bırakmasın ?
