Sabah uyandırmak bir mesele… Sabahın köründe çalar saatim Can kalkıyor, hayat başlıyor… 1 saate yakın süren emzirme savaşı, sonrasında süt sağma telaşı (ben evden okula çıkınca, süt krizine girerse diye)
Can’ı halledip bir kenara koyunca başlıyor Zeyno telaşı… Uyandırmak bir dert, yumuşak davranıp hadi kızım diye seslensem mümkün değil uyanmıyor… Hadi hadi hadi diye acele ettirsem tepesinin tası atıyor, 2 lokma ettiği kahvaltıyı etmiyor… Gözü kapalı giyiniyor, sonra saçımı yaptırmam tantanası başlıyor… Şanslı günümdeysem kafasına bir toka takabiliyorum…
Evden çıkmak mesele… Kardeşine yapmadığını bırakmıyor… Yanından ayrılmıyor… Damarına basınca ben okula gitmiycem ki diye üste çıkıyor, tatlı dille ikna edip evden çıkmaya hazır olduğumuzda saat 9’u geçmiş oluyor :(( ilk ders jimnastiği kaçırıyoruz haliyle… Her gün okul kapısında “sor bakalım bugün anneler okula girebiliyor mu” diyalogumuz gerçekleşiyor… Zeynep hayır cevabını alıyor beni kapıdan uğurluyor…
Okulda uyusa bir dert uyumasa bir dert, bu iş ne olacak bilmiyorum :((
Öğleden sonra almaya gittiğimde öğlen uyuyup uyumadığını anlıyorum gözlerinden…
Öğlen uyuduğunda akşam yatması 10’u geçiyor, uyumadığında daha yolda eve gelirken uyumaya çalışıyor gözlerini kapatıp…
Bugün okuldan onu almaya gittim, hadi dedim kütüphaneye gidelim yine… Daha arabaya binmeden başladı markete gidelim, ben çikolata istiyorum krizleri… Kütüphanenin otoparkında krize girdi, ben buraya gelmek istemedim ki, markete götür beni diye… Bulduk market aldık çikolatayı okulun içinde, sonra gittik kütüphaneye, yarım saat sonra çikolata krizi yine geldi, ben de senin kitap okumaya gönlün yok deyip, çıkardım oradan… Arabaya binene kadar ağladı ‘ çikolataaaaa’ diye, arabaya bindik, daha kontağı çevirmeden uyudu :))
Eve geldik uyanmadı..
Saat şuan 20:10, iki kere ağlayarak uyandı, hıçkıra hıçkıra, sonra yine kollarımda uyudu… Ahhh bir çikolata yüzünden, resmen içlendi çocuk…içime de oturttu benim :(((
