Geçen sene bu zamanlar büyük bir acıyla yıkıldık, beklenmedik bir anda, Ömer amcamız bir kalp krizi sonucu aramızdan ayrıldı… Neye uğradığımızı şaşırdık, apar topar düştük Kuşadası yollarına, ertesi gün vasiyeti üzerine defnettik amcamızı İzmir’e….
Tam 1 yıl geçti üzerinden, babaanne çok niyet etti memleketleri Güdül’de mevlit yapmaya, biz de ma-aile toplandık, çoğumuz İstanbul’dan düştük yollara… Tüm aile toplandık hafta sonu Güdül’de… Herkes bağ bağçenin tadını çıkardı, kiraz bozumu töreni yaptık, her aile kendi kutusunu doldurana kadar kirazlar topladık… 7’den 70’e herkes hep bir arada çok güzel bir hafta sonu geçirdik, Pazar günü amcamızı yad ettik, dualar ettik,,, gelenlere yemekler ikram ettik.
Zeyno herkesin maskotu oldu, toprakla mücadelesi tam bir survivor oldu, ama yılmadı… bahçenin her bir alanını karış karış gezdi… Kiraz toplamaya yardım etti, taklacı kuşları sevdi… Banu ve Berna’ya bayıldı, öpücüklerini eksik etmedii… Mehmet ve Murat’ın peşinden ayrılmadı… Berkay’ı her gördüğünde “büyük büyük” dedi (ama gerçekten büyüksün be Berkay’cım), Fatih amcasından korktu/korkuttu, Selim abisine belini kıvırıp durdu…2 günde toplasak en az 50 tane yaprak sarması yedi ve bir Güdül’lü olduğunu herkese gösterdi
