Not: Bu yazı 9 Eylul cumartesi gecesi Hong Kong Adventist hastanesinde yazılmış, 18 Eylul pazartesi akşamı post edilmiştir.
Mis yürekli dostlar biriktirdim ben gönlümde… Varlıkları kahvemi anlamlandırdı, neşemi taçlandırdı, hüznümü yarıladı…
Daha üzerinden 24 saat geçmeden yaşadıklarımı düşünüyorum da, ne zorlu bir gündü bugün… Evimden binlerce km ötede şuanda hastane oadasında Can ile bir başımayım… Can serumun etkisi ve antibiyotikle ve tabi ki günlerin yorgunluğu ile sızdı… Zeynep evde Filipinli bakıcımızla bir başına…
Ne zordu bugün yaşananlar, Can’a konan zatüre teşhisi, benim acemiliğim, Hong Kong kazan biz kepçe çocuğumu yatıracak hastane arayışım, İngilizcemin yetersiz kaldığı onlarca yeni teknik tıbbi terim… Göğüs röntgeni, burnuna sokulan 20cm çubukla çekilen sıvılar, damlata damlata aldıkları 4 tüp kan…
İlker, dünyanın bir ucunda Amerika’da… Ailem Türkiye’de… İki çocukla bir başımayım burada derken, daha sabahın körüne hayatima yepyeni giren komsum Meltem’in mesajıyla uyandım… Gece boyu benimle birlikte ateş takibindeydi kızcağız zaten,”beni almadan gitme sakın hastaneye” diyordu mesajında. Gerçekten kapıdan kovdum, bacadan girdi, kızım gelme, hastane orası, senin ufak bebeğin var dedim ama dinlemedi beni, geleyim çantanı taşırım dedi, atladı taksiye… ama iyi ki geldi, iyi ki yanımdaydı… kendimi arada süperman sanıyorum ya, Meltem yanımda olup, Can’ı oyalamasa, o kadar idari işlemi yapıp, o doktorların dediklerini nasıl dinleyip anlardım inanin bilmiyorum…
Peki ya burada bize kardeş kadar yakın olan Begüm ve Tuna’ya ne demeli… Ben hastanedeyken, geri kalan herşeyi organize ettiler benim için… Koca bir çanta yapmış Begüm bana, 3″ü bir arada kahveme-earl grey çayıma-peynirli tostuma-kriz anlarım için çikolatalarıma, son sayı Elle dergime kadar herşey vardı benim ilk yardım paketimde… Tüm detayları organize edip, evime uğrayıp gece kıyafetlerimize kadar alıp, koşup geldiler yanıma…
Hep ama hep söylüyorum, şu hayattaki en büyük zenginliğim, dostlarımdır benim…
