Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın
“Nereden çıktın bu vakitte” dememeli,
bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında;
“Gözünün dilini” bilmeli; dinlemeli
sormadan, söylemeden anlamalı
Arka bahçede varlığını sezdirmeden,
mütemadiyen dikilen vefalı
bir ağaç gibi köklenmeli hayatında;
sen, her daim onun orada durduğunu hissetmelisin
ihtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine
yaslanabilmeli, kovuklarına saklanabilmelisin
Kucaklamalı seni güvenli kolları,
dalları bitkin başına omuz olmalı
yaprakları kanayan ruhuna merhem
gölgesinde serinlemelisin
sorgusuz sualsiz
Seni senden iyi bilen,
sana senden çok güvenen bir sırdaş
Gözbebekleri bulutlandığında
yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin
Ve sen ağladığında,
onun gözünden yaşlar gelmeli… Can Dündar
Canım kızım Zeynep, hayatının ilk anne nasihatidir bu sana; öyle dostlar biriktir ki şu hayatta, asırlık vefalı çınarlar misali kök salsınlar arka bahçene yaşamını güzelleştirsinler varlıklarıyla ve sen bakınca gönül pencerenden bir çift çarığı hayatının en değerli anlamı zanneden silik ayak izlerinin izini bile göreme güzel gönlünün bahçesinde…
