Can cok farkli bir cocuk… Kendi kucuk ama akli epey buyuk valla…Sanirim kendinden buyuk bir ablasi oldugu icin herseyi erken yapiyor… Ablasiyla bogusa bogusa altta kalmamayi, ezilmemeyi ogreniyor 🙂
Ama arada kafasi karisiyor, abi mi olsa, bebek mi olsa karar veremiyor…
Yurumekten yorulup onu tasimamizi istediginde `bebek oldum ben` diye sizlaniyor… Ben onu tasimayinca `Gina nerede` diye aklina geliyor, bir anda Gina`yi ozluyor…
Ama ozellikle yeni girdigimiz her ortamda elini bile tutturmuyor, `abi oldum ben` diyor, onden onden basip gidiyor… Annecim ben kaybolurum, benim elimden tut felan diye diye ikna edip tutuyorum elini…
Bu hafta Phuketteydik… Havuzda kosup yorulunca odaya giderken hep tasitti kendini bana… Ama sokaklarda gezerken, bir dakika elini tutturmadi babasina… Hatta elini tutmayalim diye, elleri ceplerinde gezip durdu 🙂
Bidik boylu, kucuk adamim benim… Sen hep boyle kal ya…
Photo 1: Ilker`in ikna calismalari
Photo 2: Can`in isyani (Buyuk abi oldum bennnnn)
Photo 3: Eller cepte basini alip gitmeler 🙂
