Hayatımın her döneminde oldu spor, uzun yıllar lisanslı voleybol oynadım, tüm ortaokul yıllarım bir spor çantasında antremandan antremana koşarak geçti, hem derslerim iyi oldu, hem çok disiplinli bir sporcu oldum. Unutamadığım anılarım arasında üst sıralardadır, şehir dışı turnuvaları… Hayatının en güzel armağanlarından biridir, Türkiye 3. olan takımın as parçalarından biri olmanın haklı gururuyla taktığım madalyam… Ama sonra lise yılları, her öğrenci gibi üniversite telaşı ve fen lisesi sebebiyle byebye voleybol hayatı…
Ama yine de vazgeçmedim spor salonlarından, her daim müdavimi oldum sporun, ama hamileliğim son aylarında biten spor üyeliğimizi önce bilinçli sonra bilinçsiz bir şekilde uzatmadık, ama hep Spor yapmıyor olmanın vicdan azabı ile geçirdik bu 2 yılı…
Bel ağrılarım başladı 2-3 aydır, ama bildiğin ağrıyor, öyle böyle değil, doktora gittim sonunda MR çektirdim fıtık değil dedi doktor ama klasik Türk kadını hastalığı koydu hastalığımın adını, önce 20 kilo al hamileyken hiç spor yapmadan ver hepsini, sonra da sürekli çocuğu üstünde taşı( Allah’ım bu aynı ben, Zeyno 11 kilo ve resmen tepemden inmiyor) acilen egzersize başlaman lazım yoksa yataktan kalkamaz duruma gelirsin dedi doktor… Başladık tüm spor salonlarını dolaşmaya, içimize en çok darüşafaka sindi. Karar vermemizde en çok 3 yaş itibariyle Zeyno’ yu kabul edecek olan kreş sebep oldu, anne- baba spor yaparken günde 3 saate kadar ücretsiz faydalanabilecekmiş. Zeyno kreşten, oradaki öğretmenler eşliğinde oyunlar oynayacakmış, zaten eğer isterse şimdiden havuzu kullanabilecek bizimle beraber…
Darüşafaka kandırdı bizi tam 5 yıl üye yaptı, Zeyno 1,5 yaşında girdiği bu spor okulundan 6,5 yaşında mezun olacak:)
Sözleşmeyi imzaladığımızda kapısında özelikle photo çektirdik kızımla, 5 yıl sonaki photomuzu da koyacağız bu bloga inşallah, bu 5 yılın bize sağlık, mutluluk,huzur ve bol sporlu günler getirmesi dileğiyle,,,
