Bu blogda hep ama hep mutlu güzel anılarımız olsun istiyorum… Çok şükür Allah’ıma mutlu olmam için herşeyi vermiş bana… Ama hayat bu, tatlısı kadar acısı da var, ve bazen hiç istemese de insan, yüreği taşar, gözünün kenarındaki yaşlar yerinde durmaz, akar…
Bugün böyle bir an yaşadım, ben doldum doldum taştım.
İlker ve Zeyno kitap okuyorlardı kanepede, sakince gittim yanlarına, yüreğim sıkışmış ama hala ağlamaz bir halde, İlker’in herşey düzelecek göreceksin demesiyle koyverdim gittim kendimi ve Zeyno şaşkınlıkla izledi beni, izledi, izledi, izledi…. Ve sonra birden bire öyle bir ağlamaya başladı ki anlatamam, ilk defa bu kadar içten, bu kadar gerçek ağladı, bu sefer istediği birşey olmadığı veya düşüp bir yerini acıttığı için ağlamadı, ilk defa ama ilk defa korktu hem de çok korktu ve ondan ağladı…
Sakinleştirmem 10 dakika sürdü, içini çeke çeke bana sarıla sarıla ağladı kuzum… Ana kız salya sümük olduk, annemmmm diye diye uyudu kuzum… Bu gece kıyamadık aldık yanımıza yatırdık, koklaya koklaya uyuyacağız kuzuyu…
Canım kızım, gülmek kadar gerçek birşey ağlamak ama Allah’ım sana hep güleceğin veya mutluluktan ağlayacağın günler yaşatsın…
Can Yücel’in bir şiirinde geçiyor,”Ağlayanı güldürebilmek,ağlayanla ağlamaktan daha değerliymiş,
Gözyaşımı kahkahaya çevirdiğinde anladım.. ” güzel kızım benim, sen benim gözyaşımı kahkahaya çeviren insansın…
