19 Ağustos 2011 günü, saat 14:57’de 46 cm boyunda, 2.700 gr ağırlığında bir bomba düşmüştü hayatıma… Seni kollarıma aldığım o inanılmaz günün ardından tam 1 yıl geçti… Varlığını hissettiğim ilk günden sonra 40 haftayı gün gün sayarken yaşayabileceğim en derin duygu bu zannetmiştim. Seni sağlıkla dünyaya getirebilmek için geçirdiğim tarifi imkansız 15 saatin ardından, seni kucağıma ilk aldığımda anlamıştım artık her şeyin çok başka olacağını… meğer ne boşmuş hayat sen doğmadan önce… o küçücük bedenin, o küçücük ellerinle bambaşka bir anlam verdin hayatıma… Nasıl geçtiğini anlayamadığım, hiçbir anını kaçırmamaya çalıştığım, hızına ayak uyduramadağım, kocaman “1” yıl… ilk banyon, ilk tırnaklarını kesişim, ilk gaz sancıların, ilk gülüşün, ilk katı gıdaların, ilk oturuşun, ilk dönüşün, ilk emeklemen, ilk dişin, ilk adımların, ilk düşüşün, ilk “baba” deyişin, ilk tel sarışın, ilk alkış yapışın, ve henüz kimse anlamasa da bana göre ihtiyacın olduğunda “anni” diye seslenişin … seninle öğrendim mutluluğu, üzülmeyi, içten kahkaha atmayı, “hayır”ın aslında ne kadar anlamsız bir kelime olduğunu J meğer daha önce hiç korkmamış, hiç heyecanlanmamış, hiç sevmemişim ben… canım kızım iyi ki doğdun, ben de seninle yeniden doğdum…
