Bakıcısız hayat çok zor…
Can bebekten sonra yatılı teyze ihtiyacımız gözle görülür bir şekilde doğunca, Zeynoşun teyzesi ne yazık ki yatılı kalamayınca, yollarımızı istemeden ayırdık, düştük yeni teyze/abla telaşına, 2 ayda tam 3 kişi geldi geçti, bir dikiş tutturamadık, ilki Can’ı sevdi Zeyno’ya alışamadı, ikincinin 3 gün sonra memlekette bıraktığı çocukları sorun oldu, üçüncü sadece bir gün kaldı, çünkü gelir gelmez büyük bir yalanı yakalandı 🙁
Sonuç olarak Zeyno sabah okula gidince rahatım, Can’la alıştık birbirimize, o uyudukça işlerimi hallediyorum, evimi toparlayıp yemeğimi yapıyorum, hatta fırsat yaratıp arkadaşlarımı bile görüyorum, Can’ı da yanıma katıp geziyorum tozuyorum.saat 4:30’da Can’la Zeyno’yu almaya okula gidiyoruz, telaş eve gelince başlıyor…
Eve gelen Zeyno beni özlemiş oluyor ve sürekli faaliyet yapmak istiyor.
Can’ı 5’den sonra akşam uykusu sıkıştırmaya başlıyor, araya bir de süt sağma telaşı bir giriyor, keçileri kaçırıp, zilleri takasım geliyor 🙁
Ama sonra önce 7’de Can bayılıyor, ardından Zeynoyla yemek yiyip biraz faaliyet yapıyoruz, saat 9 gibi de o uyuyor.
Saat 5-6 civarında ara ara kaçıp gidesi gelen aklım, saat 9’da sessizliğe bürünen evde mutfak saatinin saniyesinin tıkırtılarına kafayı bozuyor… Velhasıl kelam, yapan nasıl yapıyor bilmem ama benim bünyem işe alışmış, sürekli evde olmak bana yaramıyor, yardımcısız hayat benim için çekilmiyor 🙁
