ahh ahh hep istediğimiz arzu ettiğimiz tablo… Can oturuyor, annesi ona pisi kedi okuyor… Can’da akıllı uslu annesini dinliyor… ama nerdeeeeee
Baktım Can kitap dinlemiyor dün bir değişiklik yaptım, Can’ı önüme aldım, ayağının üstüne yastık koyup bebeğini yatırdım, önce biraz salladık, pış pış yaptık (tabi çocuk ayakta sallanarak uyumaya da alışık olmadığı için ne olduğunu anlayamadı önce, güldü komik geldi)
sonra aldım elime bir kitap başladım okumaya, ilk defa diyebilirim belki de 5 sayfalık kitabı sonuna kadar dinledi… bebeğini sevdi, ona avva yaptı, sonra da fırlattı attı 🙂
kız ve erkek çocukları ne kadar farklılar gerçekten… Zeynep bir kitap delisiydi, hala da öyle kitap okumadan uyuyamıyor çocuk, hatta öyle ki akşamları 2 kitap, 3 kitap kavgaları yapıyoruz, bazen sayı 4-5’e çıkabiliyor. Kitapları öyle bir ezberlemiş ki, bir sayfa atlamaya kalkınca, “ondan sonra böyle böyle demiş, onu okumadın” diye seni uyarıyor, hatta kızıyor, baştan başlatıyor 🙂
Can ise kitapları halen sadece koparıyor, yemeğe çalışıyor… sabrı yok, bir tane kitabı dinlemiyor… bu iş nasıl olacak, bu çocuk nasıl kitaplara alışacak bilmiyorum…
5 parmağın 5’i bir değil işte, iki çocuğum var, akla kara gibiler birbilerinden…
