10 Nisan 2012’de dolu dolu 30 oldum, artık öylesi böylesi yok, enikonu 30 oldum işte 🙂
Geçtiğimiz hafta bir yerde yaşımı sordular, 29 dedim, İlker dalga geçti, son çırpınışlar bunlar diye, evet son çırpınışlar da geldi geçti, geçmez dediğim günler geçti, ve 20’li yaşlarıma sonunda veda ettim.
Şöyle bir heybeme bakıyorum, ne güzel şeyler biriktirmiş olduğumu görüyorum 30 senede…
Ankara’da Keçiören’de sobalı bir evde başlayan hayatım, 1,5 sene sonra daha kendimi bilmezken ablalığı tatmamla renklenmiş. İlk kelimelerim “kardeş cici” olmuş, o beni küçük yumrukları ile döverken ben onu hep sevmişim J
Kendimi bildiğim ilk ev Keçiören’de Nuri Pamir Caddesi’nde Akasya Dondurmacı’sının karşısındaki apartmanımızdı. Annemin arkadaşları hala anlatıp güler, “elin tıkıtıyo Dem, elin tıkıtıyooooo” diye mutfak camına elini sıkıştırmaya çalışan kardeşimi korumak için attığım nağraları…
Çocukluk yıllarıma dair hatırladığım en net görüntü, Hüsniye teyzemlerin arka bahçesindeki dut ağacının tepesinde dutları sallayarak aşağıdaki çarşafa düşürmeye çalışmak nedense J
Ama ben evin hep uslu kızıydım, Cem ikimiz adına yaramaz olandı. Herhalde kırılmadık kemiği, dikiş atılmadık yeri kalmamıştır. Dilini bile 2’ye yarmıştı, evde yaptığımız kaydıraktan düşüp orta sehpaya çarparakJ (ama inanır mısınız dil sabaha tekrar yapışıp birleşmişti)
Şimdi evli olduğum, canım kocam, hayat arkadaşım, yoldaşım, hayatıma 5,5 yaşında girdi. Annemin beni yazdırmak için deli gibi ilk okul aradığı dönemde, Şerife teyzenin “dur Caviş bizim apartmanda bir Nurcan var, onun da oğlu okula başlayacak, gelsin tanışın” demesiyle başlayan, ve bugünlere gelen bir aşk hikayesi bizimkisi J
Çocukluğum demişken bir de unutamadığım yazlık anılarım var, Altınoluk Yağcılar sitesinde… 2 evde 30 kişi yattığımız (bir sıraya koy, öyle git değil mi yazlığa, yok biz de herkes aynı anda gelmezse o sene tatil yapmış hissetmezdik kendimizi), biz çocuklar kalabalık aile olmanın tadını çıkarırken, anneler gün boyu 3’er posta kurulan önce sabah kahvaltıları, sonra öğle yemeği, sonra 5 çayı ve akşam yemeği telaşıyla geçirirlerdi günlerini… Biz sabahın 9’unda sahilde bulurduk kendimizi, yemek vakitleri dışında akşam eve girmeyi bilmezdik… Jandarma gelip söndürene kadar ateş yakmadan, Ege’de olmamıza rağmen “Akdeniz akşamlarıııııı” şarkısını söylemeden günümüz geçmezdi. Tarkan’ın ilk kasedi o zaman çıkmıştı, bir de Tayfun vardı, Tarkan’cılar ve Tayfun’cular diye 2’ye ayrılmıştı grubumuz. Bir de Altınoluk demişken aklıma denizde ayağımıza batan kestaneler gelir, her akşam evde operasyon geçirirdik resmen batan kestaneleri çıkarmak için, abicim alsana kendine bir deniz ayakkabısı, yok nerede o kafa, yoktu herhalde o zaman J
Arı Kolejinde geçen ortaokul yıllarım, voleybol hayatım, okuldan sonra antrenmana, oradan maçlara, oradan turnuvalara koşturarak geçen güzel yıllarım…
Arı Fen Lisesi anılarım, türevlerin integrallerin arasında kaybolmuş zamanım,,, ama hayatımda bana kardeşim kadar yakın insan Ece ve Mehmet ile tanıştıran tahta okul sıralarım…
Üniversite sınavına hazırlandığım Anafen’im… Her gün okul bitse de gitsem diye koşarak gittiğim, en keyifli okulhanem J
Bilkent yıllarım ve üniversiteyi benim için çok özel kılan en özel dostlarım (Nazuşum, Ösgem, Leylagcım,,,) bir türlü ders çalışmayı beceremediğimiz kütüphanedeki müzik odalarımız, ama en keyiflisi Mayıs festivallerimiz, kayak turlarımız…
İtalyan Kültür çılgınlığım ve girdiğim ilk derste aaa bu kızı tanıyorum yahu ben diye yanına oturduğum, dostum, kardeşim Dudu’m…
Ankara ofiste stajyer olarak başladığım ve bugünlere kadar devam eden profesyonel iş hayatım ve iş hayatında dostluklara yer yok lafına inat, kurduğum en güzel dostluklarım (Ekom, kokoşum, Gökish’im,,,)
Heybemi dolduran en güzel, en özel insanlar iyi ki gerçekten varsınız…
